Tuesday, June 19, 2018

چرا رژیم این روزها،افسارش گسیخته و از سایه خود نیز میترسد


چرا رژیم این روزها،افسارش گسیخته و از سایه خود نیز میترسد:

در ایران ما سرانجام ،پروسه دین تریاک توده هاست.جای خود را به شای و حضور مردم، در مراسم و مکان های ملی میهنی داده است.اگر در کشورهای دیگر دنیا،پروسه کسب امتیاز و مدال در میدانهای ورزشی،برای احزاب و دولت های حاکم،گاها نقش تریاک توده ها و در نتیجه بها ندادن و زیر سطر و زیر خبر قرار گرفتن اصل آنچه که در بطن جامعه میگذرد،ایفا می کند.بالعکس در ایران ما،رژیم در چنین مواردی علیه بازیکنان اعم از فوتبال و غیره ( برابر اطلاع واصله: فوتبالیست های ما قبل از بازی روز جمعه گذشته مجبور شده اند.تا پاسی از شب در دعای کمیل،که شب های جمعه برگزار میشود،شرکت نموده و آش نذری و شعله زرد اهدایی رئیسی تولیت آستانقدس رضوی،باقیمانده از عید فطر ومراسم آستانقدس را که رژیم یخ زده آنرا به روسیه برده بود.به عنوان تبّرک،صبح روز بازی به خورد بازیکنان بدهد) برای جلو گیری از کسب امتیاز و مدال و در نتیجه ممانعت از بهانه دادن بدست مردم جهت جشن و شادی جمعی و کارناوالهای رقص و آواز،که رژیم احتمال میدهد به شعارهایی علیه اش و سرانجام قیام ملی و براندازی منجر شود.همه نوع ترفند ها را بکار میگیرد و این بار نیزبکارگرفت.اما علیرغم آنهمه بلاهایی که بر سر اعضای تیم ملی فوتبال وارد آورد،پیروزی آنان،جرقّه ایی از نور و روشنایی و امید در زمستان سرد و تاریک و سکوت گورستانی تحمیل شده از سوی رژیم بر جامعه ایران بود.مردم این بار نیز همه قید و بندها را پاره کرده ،ازین فرصت برای مطالبات سیاسی و در راس آن شعارهای براندازی،سنگ تمام گذاشته ،بار دیگر با حضور جمعی خود ،خیزش ملی دیماه گذشته را در سرتاسر ایران جشن گرفته و زنده کردند.رژیم برای انتقام گرفتن ازین انفجار شادی مردم،ابتدا تمام اخبار رسانه های خود را اختصاص به قریب الوقوع بودن اجرای حکم اعدام زنده یاد محمد ثلاث داد و سرانجام در کمال پستی و حقیری ،برای بازگشت دوباره ترس و ترور و وحشت به جامعه، وی را که بیگناه بود .قربانی بقای خویش نموده و پیکر این مبارز ملی را، بدون اطلاع و اجازه بازماندگانش، به بروجرد منتقل و شبانه و مخفیانه و بزدلانه دفن نمود.تا مراسم کفن و دفن وی به یک قیام ملی منجر نشود.آیا این چنین رژیمی که از سایه خود نیز وحشت دارد و از شادی مردم یا مراسم کفن و دفن ها از سوی مردم میترسد،ماندنی است؟! یا در اولین پیچی که بزودی در تاریخ ایران ،بعنوان بزرگترین جشن ملی ایرانیان تبدیل خواهد شد.بدست همین ملت رهسپار سیاه چال تاریخ میگردد؟.
یادداشت علی اکبر امید مهر ، دیپلمات سابق در فیس بوک