مجتبی مجرد، یکی از اساتید دانشگاه فردوسی مشهد به حسب تصادف اشعار تازه‌ای از ملک‌الشعرای بهار را در یک کارتن سربسته در کتابخانه دانشگاه فردوسی یافت. دیوان ملک‌الشعرا بهار یکی از کتاب‌های مجموعه محمود فرخ (شاعر و ادیب خراسانی) است که دکتر جلال متینی در سال ۱۳۴۱ خریده بود.
روابط عمومی دانشگاه فردوسی مشهد گزارش داده است که به تازگی قدیمی‌ترین نسخه دیوان ملک الشعرای بهار در کتابخانه دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه فردوسی مشهد یافت شده است. این اثر را مجتبی مجرد تصادفاً در یک کارتن سربسته پیدا کرده.
نسخه یافت شده از اولین قصایدی که بهار در نوجوانی و جوانی سروده، شروع می‌شود و به ترتیب زمانی جلو می‌رود. حجم قصاید این دیوان هم از حجم اشعار مندرج در دیگر دیوان‌های چاپی بهار بیشتر است، چنانکه با بررسی ترتیب زمانی اشعار سروده شده در این نسخه می‌توان اشعار ملک‌الشعرای بهار را بر اساس زندگی‌نامه او مورد پژوهش ادبی قرار داد.
روابط عمومی دانشگاه فردوسی مشهد خبر داده است که دو تن از نسخه‌پژوهان، نسخه یافت‌شده را تصحیح و به زودی منتشر خواهند کرد.
مجتبی مجرد به خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) گفته است که نسخه یافت شده در ۱۰۶۱ صفحه به سفارش محمود فرخ صحافی شده، جلد تیماج کبود دارد و تاریخ شروع کتابت آن سال ۱۳۳۵ هجری قمری است. دیوان بهار از دو نوع کاغذ تشکیل شده که یکی کاغذ حنایی‌رنگ است که گویا صورت اولیه دیوان بوده و حدود ۳۲۰ صفحه است و دیگری کاغذ سفید نازکی (کاغذ فرنگی) که در طول چند دهه، برای نوشتن سایر اشعار مرحوم بهار استفاده می‌شده است.
محمدتقی بهار، ملقب به ملک‌الشعرا، شاعر، ادیب، نویسنده، روزنامه‌نگار و سیاست‌مدار معاصر ایرانی بود. او از طرفداران مشروطه بود و روزنامه «نوبهار»ش بارها توقیف شد. «سبک شناسی» بهار از کتاب‌های مرجع تاریخ ادبیات ایران به شمار می‌آید.
دکتر جلال متینی که تا پیش از انقلاب بهمن ۱۳۵۷ استاد دانشگاه فردوسی مشهد بود، از کارشناسان شهر ملک‌الشعرای بهار به شمار می‌آید. او بعد از انقلاب ناگزیر شد به آمریکا برود و در دانشگاه برکلی شروع به کار کردو فصل‌نامه ایران‌شناسی به کوشش او منتشر می‌شد
