سرو ابرکوه به عنوان پیرترین درخت ایران و احتمالاً آسیا و سومین درخت پیر جهان به حساب می‌آید .
دانشمند روس الکساندروف، عمر این سرو را بیش از ۴٬۰۰۰ سال می‌داند. برخی از افسانه‌ها، کاشتن آنرا به زرتشت نسبت می‌دهند و برخی نیز به یافث (پسر نوح) .
حمدالله مستوفی در کتاب نزهت القلوب که در سال 740 هجری قمری تألیف شده است، درباره این سرو می نویسد: «آنجا سروی است که در جهان شهرتی عظیم دارد. چنانچه سرو کشمیر و بلخ شهرتی داشته و اکنون این از آنها بلندتر و بزرگ تر است» .
«مارکوپولو» نیز در خاطرات سفر خود به ایران می نویسد : «یکی از چند سروی که در ایران دیده ام، سرو خوش بالای ابرکوه است که همچون آبشاری سبز از آسمان بر روی زمین تنیده ابرکوه فرو می آید و از هر طرف که وارد ابرکوه شوی، سرو کهنسال و پرطراوت مانند چراغ دریایی سبزی، ما را به بندر دریای کویر و خورشید تابان فرا می خواند » .
